To był krótki, ale treściwy wypad, którego celem był rekonesans tego, co w Rzymie najlepsze. Podobno o tym mieście wiadomo już wszystko, cóż jeszcze może zaskoczyć w Rzymie? Kamienice jak stały, tak stoją, Włosi jak zwykle serdeczni i pozytywnie nastawieni do wszystkiego, a pogoda tradycyjnie niezawodna.

Po co więc jechać do Rzymu i pisać o nim kolejny oczywisty tekst?

Jak w piosence Golców, „ledwie zaśniesz, a już musisz wstać…” – pobudka o 2:40 (rano/w nocy?). Szybkie przygotowanie śniadania mającego być zjedzonym w trasie, ubranie się, pożegnanie i wyjście w ciemną, wilgotną noc.

Tuż po śniadaniu, wyruszamy w kierunku stacji Termini, by metrem udać się w okolice Watykanu. O godz. 10:00 Maciek strzela fotografie krążącemu po Placu Św. Piotra papieżowi Franciszkowi, zmierzającemu na audiencję.

Nie ma czasu na sen. To Włochy, tutaj śnienie to strata czasu. Trzeba doświadczać życia, nie marzyć o nim, a tautologicznie pisząc, „przeżywać życie”, a nie „przeżuwać je”. Budzimy się więc ok. 4:00 godziny, pakujemy najpotrzebniejsze rzeczy, czyli sprzęt foto, peleryny (podczas ostatniego pobytu na Gargano, Maciek zmókł nieco, dlatego uprzedza, aby zapewnić sobie suchy schron), jedzenie i drobną walutę, do szybkich zakupów na stacjach benzynowych.

Dzisiaj ostatni dzień zwiedzania miasta. Przed nami trzy najważniejsze papieskie bazyliki. Czwarta, Bazylika Św. Piotra w Watykanie była odwiedzona wczoraj.

Kierujemy się na stację metra Termini. Tam, wsiadamy do kolejki wiozącej nas za mury miasta, nad jedno z wielu zakoli Tybru, na stację Garbatella. Jedziemy do św. Pawła.